روز سیهم سایه صفت جزو بدن شد

آسوده شو ای آینه زنگار کهن شد

شبنم به چه امید برد صرفهٔ ایجاد

چشمی که گشودم عرق خجلت من شد

نشکافتم آخر ره تحقیق گریبان

فرصت نفسی داشت که پامال سخن شد

تدبیر، علاج مرض ذاتی کس نیست

از شیشه شدن سنگ همان توبه شکن شد

حیرت نپسندید ز ما گرم نگاهی

بردیم در آن بزم چراغی که لگن شد

تنزیه ز آگاهی ما گشت کدورت

جان بود که در فکر خود افتاد و بدن شد

جز یأس ز لاف من و ما هیچ نبردیم

تار نفس از بسکه جنون یافت کفن شد

شب در خم اندیشه ی گیسوی تو بودم

فکرم گرهی خورد که یک نافه ختن شد

چون اشک به همواری ازین دشت گذشتم

لغزیدن پا راه مرا مهره زدن شد

گرد ره غربت چقدر سعی وفا دشت

خاکم به سرافشاند به حدی که وطن شد

بیدل اثری برده ای از یاد خرامش

طاووس برون آگه خیال تو چمن شد